Harry Styles~It's okay cz.9

                                          Harry Styles~It's okay cz.9
Dla przypomnienia: cz.8, cz.7 , cz.6 ,cz.5 , cz.4 , cz.3, cz.2, cz.1

-No ale co chcesz usłyszeć Harry? że chcę się z tobą widywać ale nie mogę?-powiedziałam potajemnie przyznając się do winy
-Właśnie tak-powiedział z uśmiechem
-No to usłyszałeś to co chciałeś-powiedziałam wzruszając ramionami. Chłopak patrzył na mnie, cały czas! myślałam że zaraz chyba mu coś powiem!-Nie patrz tak na mnie-powiedziałam oskarżycielsko, ale z rozbawieniem
-Patrzę na to co moje-powiedział a ja zesztywniałam. Odwróciłam twarz ku niemu a wtedy on zaczął powoli zbliżać swoją twarz do mojej.Wstrzymałam oddech.
-Oddychaj (S.T.I) -powiedział tuż przy moich ustach.Wzięłam głęboki oddech a wtedy nasze usta się złączyły w powolnym namiętnym pocałunku....
Zatopiłam się w tym zbliżeniu. Zapomniałam o całym Bożym świecie.To było złe, ale kogo to obchodzi? Cieszmy się póki chwila trwa! i z takim oto przekonaniem oddawałam pocałunek. Mijały sekundy...minuty, może nawet godziny? W pewnym momencie się od siebie oderwaliśmy. Spojrzałam na niego przygryzając wargę.
-To było złe...-wyszeptałam, na co chłopak się skrzywił.
-Ale ci się podobało-powiedział szeptem. Zaczerwieniłam się oczywiście.
-Ale to się nigdy nie może już powtórzyć.-Powiedziałam. Zwróciłam twarz ku morzu. Siedzieliśmy w ciszy przez kilka długich minut, oboje zamyśleni. Każdy w swoim świecie, zaplątany w swoich uczuciach.
-Było miło Harry, po prostu zapomnijmy.Tak będzie lepiej.-mruknęłam odwracając się w jego kierunku.
-Co? chcesz to tak zakończyć?-zapytał na co automatycznie poczułam milion uczuć na raz. Zaczynając od rozpaczy i bezsilności kończąc na goryczy i wściekłości.
-Co Harry? Co zakończyć?!-powiedziałam a moja twarz wyglądała na naprawdę zdesperowaną żeby zapomnieć o tym zanim będzie zbyt późno.- Niczego pomiędzy nami nie było. A jeśli odniosłeś takie wyrażenie to przepraszam ale ja od początku wiedziałam że nasza znajomość się skończy szybciej niż się zaczęła, bo to jest złe Harry!-powiedziałam, a w mojej wypowiedzi skłamałam dwa razy, gdy powiedziałam że niczego pomiędzy nami nie było, oraz gdy mówiłam że wiedziałam jak to się skończy, nawet jeśli wiedziałam to nie chciałam przyjąć tego do świadomości.
-Oh, tak uważasz?-zapytał tak jakby zraniony?
-Tak uważam Harry-powiedziałam przełykając gulę w gardle.
-Umm...w takim razie lepiej będzie jak już pójdę-powiedział wskazując za siebie. Kiwnęłam lekko głową i patrzyłam jak chłopak się odwraca i odchodzi.
Cóż....tak będzie lepiej, prawda? 
Usiadłam na piasku i wyjęłam z torebki telefon. Wybrałam numer mojej przyjaciółki i ledwo trzymając się na siłach czekałam aż odbierze.1 sygnał...2 sygnał... 3 sygnał. Już chciałam się rozłączyć gdy usłyszałam głos mojej przyjaciółki po drugiej stronie.
-Tak kochanie?-powiedziała rozradowana
-Możesz przyjechać na plażę?-zapytałam drżącym głosem
-No jasne, a co się stało?-zapytała. W tle usłyszałam jak zapina bluzę i łapie kluczyki z samochodu
-To koniec Steph, rozumiesz? To koniec-ostatnie dwa słowa wyszeptałam.
-Już jadę kochanie, gdzie jesteś?-zapytała, odpalając silnik
-Jak wejdziesz na plażę to mnie zobaczysz, kilka metrów od tej dużej skały-powiedziałam lekko chlipiąc.
-Trzymaj się, za kilka minut tam będę.-powiedziała i się rozłączyła.
Siedziałam na plaży i przesypywałam piasek między palcami. Starałam się nie myśleć zbytnio o tym co miało miejsce kilkanaście minut temu ponieważ jestem pewna że by się rozpłakała. Nagle usłyszałam auto. Byłam pewna że to Steph dlatego wstałam i szurając (?) nogami po piasku i z głową zawieszoną w dół kierowałam się w tamtą stronę.
-Proszę, proszę, kogo my tu mamy?-usłyszałam głos na kórego punkcie włoski stanęły mi na całym ciele.
Nie! To niemożliwe!!
                                              
___________________________________________________________________
F.O.O.D
Więc witam, myślę że rozdział mi się udał :p
Dlatego liczę na 8 KOMENTARZY!
I nareszcie uporałam się z ścigającym mnie od ok.2 miesięcy problemem i teraz myślę że mogę wam o nim powiedzieć, a mianowicie: Chciałam odejść z pisania...Wszystkie moje wymówki i to że tak rzadko bywałam na blogach, po prostu chciałam się dowiedzieć czy pisanie jest naprawdę moją pasją czy chwilowym hobby, Nie miałam ochoty wtedy pisać rozdziałów. Teraz już wiem że naprawdę to KOCHAM i jak na razie nie chcę się rozstawać z pisaniem, bo naprawdę to lubię. Mam nadzieję że nie będziecie mieli mi tego za złe :* każdy ma czasem chwile zaćmienia, moja nadeszła niecałe 2 miesiące temu i odeszła <3
Kocham i pozdrawiam :***