Rysownik|| l.t./część 4

Bez zbędnych wstępów, zapraszam do czytania :)

__________________________________________

L: Zostaw moją dziewczynę, to po pierwsze, a po drugie, lepiej zacznij szukać innej pracy, bo z tej na pewno cię zwolnią za takie zachowanie.- powiedział. Widziałam, że waha się czy powiedzieć coś jeszcze, więc szturchnęłam go lekko pod stołem, żeby wiedział, że jeśli nie on, to ja to zrobię, a wtedy nie będzie już tak spokojnie.- Najlepiej w burdelu, bo twoje sztuczne cycki tylko tam mogą się komuś przydać.- rzucił i puścił ją, a ona poszła sobie.
J: My chyba.. Powinniśmy..
L: Tak, chodźmy, bo czuję że to nie skończy się dobrze.- powiedział, a gdy spojrzałam w jego oczy, dostrzegłam, że tęczówki mu pociemniały. W przypływie lekkiej odwagi, złapałam go za rękę i wstałam, idąc nie do jego samochodu, a na ławkę kawałek dalej, w nieco odosobnionym miejscu. Chciałam usiąść na przeciwko niego ,ale ześlizgnęłam się z ławki i uderzyłam się. Chłopak doskoczył do mnie i pomógł mi wstać. Pomasowałam miejsce, gdzie mnie bolało i zajęłam miejsce obok szatyna, uśmiechając się lekko i posyłając mu spojrzenie typu "nie śmiej się, bo pożałujesz". Natychmiast spoważniał.

J: Chodziło mi bardziej o to, że musimy porozmawiać.- westchnęłam.

L: O czym? Bo jeśli zaczniesz gadać o tej laluni, to wiedz że wrócę i dopowiem jeszcze kilka niezłych zdań.- fuknął oburzony.

J: Louis, nie o to mi chodzi.- pogłaskałam go po ręce, żeby się uspokoił. Zadziałało.

L: W takim razie o co?- spytał już nieco spokojniej.

J: Ty.. Ty nazwałeś mnie swoją dziewczyną.

L: Wiem.- uśmiechnął się jakby na wspomnienie.

J: Iii??

L: Nic. Jesteś moją dziewczyną.- spojrzałam na niego zdziwiona.

J: Przepraszam bardzo, ale kto to powiedział?

L: Ja.- wyszczerzył się.

J: Nie wydaje mi się, żebyś się pytał a ja dałam na to przyzwolenie albo chociaż odpowiedź.

L: No to co? Polubiłem to.

J: Co dokładnie?- moje brwi były w kosmosie. A serce biło szybko.

L: Lubię nazywać się moją dziewczyną, moja dziewczyno.- wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Odsunęłam się od niego i zmarszczyłam brwi. Co to za gra? Czemu jej nie znam? O co w niej chodzi?

J: Wytłumaczysz mi zasady tej gry? Bo jej nie ogarniam.- przyznałam szczerze.

L: Nie ma żadnej gry. Jesteś moją dziewczyną.- dalej się uśmiechał.

J: Dobra, a teraz na serio. Powiedz o co chodzi.- przewróciłam oczami zirytowana jego dalszym zachowaniem.

L: Okej, zrobimy po twojemu.- uklęknął przede mną.- (T.i.) (T.n.) zostaniesz moją dziewczyną?

Zachichotałam na jego słowa i pomogłam mu wstać.

J: Co ty robisz głupku.

L: Tak też źle? To ja już nie wiem co mam zrobić.- westchnął.

J: Louis do cholery, nie denerwuj mnie i powiedz o co chodzi, bo czytać w myślach nie potrafię!- warknęłam zdenerwowana.

L: Dobra, powiem prosto z mostu. Podobasz mi się, w dodatku okazało się że masz fajny charakter i talent. Mój ideał po prostu.- zaśmiał się.

J: Okeeej..- powiedziałam i nagle ciemność przesłoniła mi wszystko. Otworzyłam oczy i nagle znalazłam się w karetce.

L: (T.i.)?- głos chłopaka dobiegał z boku. Zamrugałam kilka razy i ujrzałam jego twarz.

J: Louis? Co się stało?- zapytałam chcąc usiąść, ale byłam przypięta jakimiś paskami.

L: Uderzyłaś się w głowę i zemdlałaś, ale nie mogłem cię wybudzić, potem przyszli inni klienci z kawiarni i też próbowali, ale się nie udało, więc po kilku minutach zadzwoniliśmy po karetkę. Teraz jedziemy do szpitala i powinniśmy tam być za chwilkę dosłownie.- zamilkł i jakby chciał coś dopowiedzieć, ale jednak tego nie zrobił. Po chwili ciszy dodał szeptem.- Musiałem się przedstawić jako twój chłopak, żeby mnie z tobą zabrali. Mam nadzieję, że nie jesteś zła.

J: No coś ty!- zachichotałam, czego zaraz pożałowałam, bo głowa mnie zabolała, przez co jęknęłam,

L: Proszę pana! Ona się obudziła.- powiedział do jakiegoś gościa, przez okienko.

P: Jesteśmy już na miejscu.- rzucił i wysiadł. 

Dosłownie po kilku sekundach jechałam już korytarzem w szpitalu. Każdy coś do mnie mówił, a ja nie mogłam się na żadnym z nich skupić.

L: Cisza!- powiedział głośniej lekarz i spojrzał na mnie.- Dziecino, teraz wykonamy niezbędne badania i jeśli będzie taka potrzeba, wykonamy drobny zabieg. Jak się nazywasz i czy jesteś pełnoletnia?

J: Nazywam się (T.i.) (T.n.) i nie jestem pełnoletnia, ale już się usamodzielniłam i moja mama podpisała deklarację, że mogę już za siebie odpowiadać. Moja pani psycholog również tą deklarację podpisała.- powiedziałam na jednym wdechu.

L: Dobrze, w takim razie uspokój się, wszystko będzie dobrze, jesteś w najlepszych rękach.

Nie wiem co się potem działo, bo usnęłam.

Obudziłam się po jakimś czasie, białe światło raziło mnie w oczy. Na swojej ręce czułam czyjeś przyjemne ciepło, ale drugiej ręki w ogóle nie czułam.

J: Louis..- moje wargi same się poruszyły, a cichy szept opuścił usta.

L: (S.T.i.).. Kochanie, boże, jak ja się martwiłem. Lekarze mówili że odkryli guza w twoim mózgu, który pękł podczas twojego upadku.. Robili co mogli, ale niedowład lewej ręki pozostanie..- spojrzałam w jego stronę i dopiero po chwili dotarł do mnie sens jego słów.

J: JAKI NIEDOWŁAD?- krzyknęłam nagle, wyrywając się. Sama siebie zdziwiłam, skąd u mnie tyle siły.

L: Masz niedowład lewej ręki średniego stopnia.. Doktor Smith powiedział, że jest szansa, że po rehabilitacji sprawność wróci..- powiedział z lekkim uśmiechem, jednak on nie sięgnął jego oczu. Oderwałam wzrok od niego i skierowałam go na moją lewą rękę. Leżała bezwładnie na pościeli. Próbowałam nią poruszyć, ale jedyne co mi się udało, to bardzo, bardzo delikatnie zgiąć mały palec. Łzy same wypłynęły, a ja nie mogłam uwierzyć własnym oczom. 

J: To niemożliwe..- wyszeptałam.

__________________________________________

I co myślicie? Mi osobiście się nie podoba, ale warunek spełniony, więc dodać muszę. Chciałam to jakoś zmienić, ale chyba nie wyszło. W niektórych momentach brakuje sensu xD

No ale dobrze, 10 komów dacie radę? Na pewno ;D

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Wasza

DF