Niall - część 1

Siedzę sobie spokojnie w swoim pokoju i sprawdzam portale społecznościowe jak każda przeciętna nastolatka w moim wieku. Sprawdzałam właśnie Twittera gdy zadzwonił mój telefon.

J: Halo?

M: Aaa!! - zaczęła piszczeć mi do telefonu.

J: Martyna spokojnie, powiedz co sie dzieje..

M: Nie uwierzysz co znalazłam.!

J: Zdjęcie Biebera..? - powiedziałam ironicznie

M: Tez.. Jest super. Ale nie o tym chciałam ci powiedzieć. Jestem na jakiejś stronie www. i znalazłam konkurs dla fanów 1D. Od razu pomyślałam o tobie.

J: Dzięki.. wiesz jak ja ich kocham. A teraz gadaj co i jak z tym konkursem.. - cieszyłam sie jak głupia. Uwielbiam ich..

M: Musisz napisać za co ich kochasz, skąd jesteś i wysłać im coś o sobie i zdjęcie.. A nagroda może być występ w ich nowym teledysku.. Ej (T.i.) słuchasz mnie..? - nie mogłam z wrażenia nic z siebie wydusić..

J: Yyy.. Wyślij mi link do tej strony. Pa.

M: Ok już ci wysyłam. Papa - rozłączyłam sie i zaczęłam jak głupia skakać i wrzeszczeć z radości. Ogarnęłam sie wraz z dotarciem wiadomości od Martyny. Przeczytam i zaczęłam pisać:

" Hej, mam na imię (T.i.). Uwielbiam wasza muzykę, wasze wygłupy na scenie, uwielbiam was a przede wszystkim to że zawsze jesteście sobą, nie udajecie nikogo innego. Różnicie sie od innych wszystkich gwiazd popu, angażujecie sie w życie One Direction, bo przecież zespół to nie tylko wy ale i cala ekipa, która wam pomaga. Chciałabym też żebyście wcisnęli w swój napięty grafik mój kraj a mianowicie Polskę. Tak, pochodzę z Polski a dokładniej ze Słupska. Wiem że to małe miasto, ale za to bardzo ciekawe. Uwielbiam wasze wszystkie piosenki, polowe z nich znam na pamięć i w wolnym czasie sobie je podśpiewuje. Lubie tez gotować i z tego co mi mówią wychodzi mi to świetnie. Dołączam wam moje zdjęcie. Nawet jeśli mnie nie wybierzecie, to będę wiedzieć że chociaż wiecie o moim istnieniu. Na zawsze directioner (T.i.). "

Wysłałam teraz pozostało mi czekać na odpowiedz. Siedzę u Martyny, właśnie mija 2 tygodnie od kiedy wysłałam im mój list.

J: Martyna, oni mi nie odpiszą..

M: (S.T.i.), nie załamuj sie, oni maja dużo pracy. I na pewno ci odpiszą. Sprawdź maila.. - sprawdziłam i co, i nic.. - nie martw sie na pewno odpiszą. Naszą rozmowę przerwał mój telefon.

J: Cześć mamo, co sie stało?

Ma: Nic sie nie stało córciu, chce żebyś przyszła już do domu.

J: Tak szybko, jest dopiero 18 i to w piątek.

Ma: To nic, chodź szybko do domu. - w jej glosie było słychać gniew. Zawsze tak robi jak chce żebym przyszła do domu.

J: Już idę..- rozłączyłam sie i ze zrezygnowaniem spojrzałam na Martynę. - Musze już iść.

M: Tak szybko, przecież niedawno przyszłaś.

J: Wiem ale wiesz jaka jest moja mama. - pożegnałam sie z nią i wyszłam do domu. Po 5 min byłam na miejscu.

J: Cześć mamo, już jestem.

Ma: To dobrze,bo ja właśnie wychodzę. Nie wiem kiedy wrócę, a i grzecznie.

J: Alee..- nie dokończyłam bo wyszła z domu. Powędrowałam do swojego pokoju mówiąc do siebie.

J: Jak zwykle, ona gdzieś wychodzi a ja muszę siedzieć w domu. To jest niespra...- urwałam gdy zobaczyłam w pokoju postacie One Direction. - To pewnie tektura, kupiła mi ja pewnie na przeprosiny. - Podeszłam do "

chłopaków" i zaczęłam sie im uważnie przyglądać. Nie dotknęłam ani razu tylko zaczęłam do nich mówić.

J: Dlaczego do mnie nie odpisaliście, przecież ja was uwielbiam, rozumiem ze macie o wiele lepsze i ładniejsze fanki ode mnie, ale mogliście napisać chociaż jakąś odmowę. - poczułam jak łzy spływają mi po policzkach.. Otarłam łzę i chciałam wyjść z pokoju do kuchni po szklankę soku. Nagle usłyszałam ciche " nie wychodź ", tylko że po angielsku, odwróciłam sie delikatnie i nic te postacie stały tak samo jak wcześniej. Jednak coś mi nie pasowało, podeszłam do nich i zaczęłam sie jeszcze dokładniej przyglądać. Tym razem wyciągnęłam rękę żeby dotknąć twarzy Nialla. Dotknęłam i był jakiś taki realistyczny. Nagle on spojrzał mi w oczy..

J: Aaa.. od kiedy to tektura patrzy.. - wskoczyłam na łóżko i przykryłam sie cala kadra.. Usłyszałam jak ktoś sie śmieje, ściągnęłam ostrożnie kołdrę z głowy i spojrzałam w miejsce skąd dobiegał śmiech. Zobaczyłam zwijających sie ze śmiechu chłopaków.

J: Coo.. ale jak to możliwe.. przecież wy.. tu.. ten.. - jąkałam sie pokazując na rożne miejsca w pokoju

Lou: Dobra chłopaki uspokójcie sie, ona nie wie co sie dzieje.. - mówił do reszty

J: Ale jak wy sie tu znaleźliście?

N: Co, nie rozumiem.. - mówił po angielsku. Uderzyłam sie z otwartej dłoni w czoło.

J: No tak wy mnie nie rozumiecie. - mówiłam już po angielsku - Cześć, jestem (T.i.) i co wy robicie w moim pokoju?

Li: Wiemy jak masz na imię.

Z: A tu wpuściła nas twoja mama, jest bardzo miła.

H: A jesteśmy tu bo..

Lou: Ja jej powiem.. - przerwał mu.

N: Nie bo ja, wiec (T.i.) przeczytaliśmy twój list i zostałaś wybrana jednogłośnie.

Z&N&Li&H&Lou: GRATULUJEMY..!!- wykrzyknęli na raz.

J: Poważnie nie wkręcacie mnie, jak byście mieli mnie wkręcać skoro tu jesteście - chodziłam po pokoju i mówiłam, a chłopaki mi sie przyglądali. - Dziękuje, jest mi bardzo milo, milo co ja mowie jestem najszczęśliwszą osobą na ziemi. Jak ja wam sie odwdzięczę..?!

H: Hmm. Znajdzie sie sposób..

J: Super to mów jaki.

H: Chłopaki zaczynamy. - spojrzałam na nich zdziwiona - ja zaczynam po 1: Masz mi dać buziaka

N: Po 2: Mi coś ugotować.

Lou: Po 3 Mi zrobić coś z marchewek

Z: Po 4 Mnie uściskać

Li: A po 5 jedziesz z nami do Londynu.. - mówili a ja aż otworzyłam buzie z wrażenia

J: Ok to do roboty. Trochę tego mam.. - podeszłam do Hazzy i cmoknęłam go w policzek, potem do Zayna i uściskałam go i zaczęłam wychodzić z pokoju.

J: Idziecie czy zostajecie w pokoju..? - bez gadania ruszyli za mną, zeszłam do kuchni żeby spełnić prośbę Nialla i Louisa.

J: To ja idę coś ugotować a wy jak chcecie to możecie rozsiąść sie w salonie i nie wiem co chcecie.. Rozgośćcie sie.. - poszłam do kuchni i zaczęłam robić naleśniki i ciasto marchewkowe. Gdy już włożyłam ciasto do piekarnika, poszłam zanieść do jadalni stół naleśników, talerze dla wszystkich i rożne nadzienia.. - Chłopcy?! - zawołałam. Przyszli i usiedli do stołu. Zajadali naleśniki, zachwycając sie przy tym.

J: Smakuje?

N: jest pyszne, mój warunek spełniony.

J: Dziękuje.. Miałam o to nie pytać ale chyba nie wytrzymam.. Dlaczego wybraliście mnie spośród milionów nastolatek? Nie to ze nie chce bo bardzo chce, spełniliście moje marzenie.

Li: Twój list był taki.. taki prawdziwy.

H: Jakbyś nas znała od dobrych kilku lat.

Z: Tak, przekonało nas to..

N: Nie tylko to.. chciałem spróbować twojej kuchni..

J: Jesteś słodki Niall.. - powiedziałam to po polsku..

N: Wiem dziękuje..- odpowiedział mi, a ja ze zdziwienia zaczęłam sie krztusić..

J: Ty mnie zrozumiałeś.?

N: Szczerze mówiąc to tak..

Lou: Ok mała a co ze mną?

J: Przykro mi Lou musisz trochę poczekać..A co do ciebie Liam to ja nie wiem czy sie moja mama na to zgodzi.

Li: Zgodziła sie.

J: Co prawda mam 18 lat, ale ona.. Co ty powiedziałeś?

Li: Rozmawialiśmy już z nią, zgodziła sie, możesz z nami jechać.. - wstałam i rzuciłam sie na niego, przytuliłam go bardzo mocno..

J: Nawet nie wiecie jak sie ciesze.. A ile będziecie w Polsce?

Z: Chyba będziemy.. i będziemy tu tydzień.

J: A gdzie sie zatrzymaliście.?

Lou: Jeszcze nie zdążyliśmy sie nigdzie zatrzymać. Przyjechaliśmy prosto do ciebie.

J: To bardzo dobrze.

N: Co, jak to dobrze? - nie odpowiedziałam mu tylko wyszłam i poszłam do siebie do pokoju i zadzwoniłam do mamy. Zapytałam jej czy chłopaki mogą u nas zostać na ten tydzień. O dziwo zgodziła sie bez większego błagania.. Wróciłam do chłopaków.

J: Załatwione..

Z: Co załatwione?

J: A to ze już nie musicie szukać żadnego noclegu..

N: Ale dlaczego? - na ich twarzach malowało sie zdezorientowanie

J: A tak chłopcy że zostajecie u mnie.. o ile nie macie nic przeciwko.. Niee..? To załatwione.. - nie dałam im dojść do słowa.. W pewnym momencie wstali i zaczęli mnie mocno przytulać, robiąc grupowego przytulska.. 

...

 Naat