Niall! ~ The little boy and HE.. - część 1

Hej!
Czuje sie zawiedziona!!
Nie komentujecie! Nie ma nawet 15 komów, a przecież było już pod postami po niemal 40 opiń! Co sie stało? Rozumiem wakacje i wyjeżdżacie, ale ja widzę ile dana część jest czytana/odwiedzana! Pod ostatnim było was aż około 220.. Więc czemu tylko 13 komów?!
Ale muszę wam powiedzieć, że nie wiem czy będą sie pojawiać często moje opowiadania. Pracuje, bardzo długo w ciągu dnia, ale nawet w pracy głowa pracuje i wymyślam imaginy! Będę starać sie dodawać jak najczęściej sie da! :* KOCHAM WAS!! 
        A teraz imagin z Niallem <3
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

          Musiałam jakoś umilić sobie te ostatnie dni wakacji u mojej cioci. Zostało mi zaledwie dwa tygodnie i muszę wracać do Londynu, ale chyba nie chce. Tu jest cudownie!.. Wstałam rano i pierwsze co zrobiłam to wyjrzałam przez okno. Była wspaniała pogoda, więc z uśmiechem na twarzy wybrałam sobie odpowiednie ubrania i założyłam je. Powędrowałam do łazienki i wykonałam poranne czynności, malując się również. Włosy znośnie się dzisiaj układały, więc utrwaliłam je lekko lakierem do włosów. Ciocia była już w pracy i sama zostałam, zjadłam jakieś śniadanie i wyszłam z domu, musiałam nacieszyć się taką pogodą. Usiadłam sobie na ławce i zamkniętymi oczami napawałam sie ciepłem promieni słonecznych. Co chwile na mojej twarzy pojawiał sie uśmiech i nawet nie wiem dlaczego, to pewnie tak działa to irlandzkie powietrze! Nagle poczułam jak coś zimnego łapie mnie za kolana, to coś było jednocześnie delikatne. Otworzyłam oczy i zauważyłam małego chłopczyka, który trzyma sie moich nóg i śmieje sie do mnie.
J: Cześć mały.. - pochyliłam sie nad nim. Chłopczyk może miał zaledwie 2 latka. - A gdzie twoi rodzice? - maluszek nie mówił, może jeszcze nie potrafi, albo sie wstydził, ale po tak wielkim i ślicznym uśmiechu nie można było stwierdzić zawstydzenia. Chłopczyk wyciągnął do mnie rączki, bym wzięła go na kolana. Rozejrzałam się najpierw czy nikt go nie szuka, i co najgorsze nie widziałam nikogo takiego.. Usadziłam sobie chłopca na kolanach i dalej wypatrywałam rodziców maluszka. - To jak? Powiesz coś? - zaśmiałam się, widząc jego skupiona minę, blondasek bawił się pierścionkiem na mojej dłoni. - A powiesz jak masz na imię? - dalej próbowałam. Dziwne dla mnie było to że takie małe dziecko jest tu same, ale też z drugiej strony to niemożliwe.
Ch: BooBuu.. - maluszek zaczął gaworzyć.. To było niesamowite i zabawne. Wpatrywałam sie w niego i nie mogłam oderwać wzroku, po jakimś czasie wstałam z nim na rękach i zaczęłam sie już poważnie martwić. Co za nieodpowiedzialna osoba wychodzi z takim chłopcem do tak dużego parku i nie potrafi go przypilnować?! Co ja mam teraz zrobić?!

J: Pewnie nie masz nigdzie żadnej informacji gdzie mieszkasz, co?! - zapytałam już z bezradności małego blondyna. Dziecko tylko sie zaśmiało i teraz zaczął bawić się moim wisiorkiem. Chodziłam w kółko wypatrując tego niemądrego człowieka, i na szczęście zauważyłam jakiegoś blondyna biegnącego w naszym kierunku. - To twój tata? - powiedziałam do chłopczyka a ten jakby zrozumiał i spojrzał na biegnącego mężczyznę. Zaczął sie uśmiechać, on jest taki uroczy!!
M: Theo.. Wiesz ile ja cie szukam!? - dobiegł do nas mężczyzna, był niesamowicie zdyszany.
J: Następnym razem bardziej go pilnuj.. - powiedziałam znacząco i oddałam mu malucha.
M: Nawet nie zauważyłem kiedy odszedł.. - jego oddech był już prawie normalny - Ale dziękuje Ci że zaopiekowałaś sie nim.. Jak mogę Ci sie odwdzięczyć? - uśmiechnął się, obaj blondyni i obaj urzekają uśmiechem..
J: Opiekuj sie nim bardziej.. Jest śliczny a porywaczy w parkach nie mało. - mężczyzna sie przestraszył.
M: Zapraszam Cie na dobre ciastko i kawę.. Chociaż tyle zrobię. - nie chciałam sie iść i już chciałam odmówić kiedy mały Theo wyciągnął do mnie rączki żebym wzięła go na ręce. - Teraz musisz sie zgodzić, nawet on chce.. - podał mi malca, blondasek od razu sie przytulił, to było takie urocze..
J: Niech będzie.. On jest bardzo przekonujący. - zaśmiałam sie i poszliśmy do najbliższej kawiarni. Jeszcze nie widziałam takiego typu lokalu gdzie jest taki kącik dla dzieci, jakby z ogrodzeniem, żeby maluchy nie mogły wyjść.
M: To jak masz na imię? - zapytał gdy usiedliśmy przy najbliższym stoliku.
J: (T.i.).. - uśmiechnęłam sie nieśmiało.
M: Ja jestem Niall.. - blondyn podał mi dłoń, którą uścisnęłam - Naprawdę nie wiem co by ze mną było jakbym go zgubił. Uratowałaś mi życie.. - dziękował.
J: Nie ma problemu, ale wiesz że musisz być odpowiedzialniejszy. A on jest niesamowicie uroczy.. - spojrzałam na małego chłopczyka z zielonym pluszowym smokiem.
N: Tak wiem.. - nasza rozmowa się rozkręciła, zeszła już na luźniejsze tematy. Chyba po ponad godzinie wyszliśmy z kawiarni i nasze drogi się rozeszły. Niall chciał mnie odprowadzić, ale zmęczone oczka Theo wskazywały na to że zaraz uśnie.. Wróciłam do domu uśmiechając się ciągle, to był zwariowany dzień i nie wiem jakby sie skończył gdyby Niall go nie znalazł.. Co jeśli musiałabym zabrać małego Theo do domu, co ja bym zrobiła?! Na szczęście stało sie jak sie stało i wszystko skończyło sie dobrze..     
            Przez następne trzy, cztery dni myślałam jak miewa sie Theo i Niall, czy może znowu jeden drugiego nie zgubił? To z jednej strony przerażająca myśl, ale z drugiej miło było ich przez to poznać. Szczęście w nieszczęściu. Kolejny piękny dzień, stwierdziłam że muszę skorzystać z tak pięknej pogody i wybrałam sie do parku na mały piknik. Spakowałam najsmaczniejsze owoce, ulubioną książkę i pozostało mi przyszykować siebie. Związałam włosy w koka, pomalowałam sie dość delikatnie i ubrałam zwiewnie. Nie zapowiadało sie na wiatr, czy jakąkolwiek inną zmianę pogody. Zabrałam wszystko co potrzeba, łącznie z słuchawkami do telefonu i poszłam do mojego ulubionego parku. Rozłożyłam kocyk, włożyłam słuchawki w uszy i zabrałam sie za lekturę.. Chyba za bardzo sie wczytałam, ale po jakimś czasie usłyszałam jak coś buszuje przy moim koszyku, spojrzałam na niego i zauważyłam...
...
_____________
I jak?! Oby pomysł sie spodobał!
I komentujcie już!!!!! Ja i inne pisarki tracimy w ten sposób motywacje!!!!!! :* :*
Mysle że 20 komów to dobry warunek!!!!!!!!!!!!
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!!!!!!!!

Naat