Make love not war ~ Harry część 2

Samolot zjawił się po nas w środku nocy, spóźniony ponad 3 godziny. I tak nie zmrużyłbym oka w tym okropnym miejscu. Pora nie miałaby większego znaczenia, gdybym leciał gdzie indziej niż do domu. Jednak myśl o powrocie do stolicy prawie że trzymała mnie przy życiu. Przez 10 miesięcy marzyłem, żeby doczekać tego dnia i w końcu się to stało. Musieliśmy uważać na wojska nieprzyjaciela, ale na szczęście udało nam się dotrzeć do celu. Łudziłem się, że to koniec koszmaru jakiego doświadczyłem w ostatnim czasie. Nie miałem racji. Widok zrujnowanych ulic i budynków, które doskonale znałem, przeraził mnie. Inaczej zapamiętałem Londyn i miałem nadzieję, że po moim powrocie będzie wyglądał tak samo. Nie zdawałem sobie sprawy z powagi sytuacji, a raczej nie mogłem pojąć tragedii, jaka musiała się tu dziać. Na polu bitwy przynajmniej byliśmy zaopatrzeni w broń i prowizoryczną pomoc medyczną. Poza tym przeszliśmy krótkie szkolenie i widzieliśmy, czego możemy się spodziewać. Nie wyobrażałem sobie, co musieli przeżywać zaatakowani cywile, którzy nie mieli jak się bronić. Modliłem się, żeby Lily udało się uciec, może nawet z kraju. Wolałbym jej już nigdy nie zobaczyć ze świadomością, że jest bezpieczna a nie martwa. Tej drugiej opcji nawet nie dopuszczałem do siebie. W kółko powtarzałem w myślach, że nic jej nie jest. Zawsze była zaradna, sprytna i pomysłowa. Na pewno sobie poradziła, kiedy nie mogłem być przy niej. Zorganizowała ucieczkę albo ukrycie. Cała Lily.. Na samą myśl o ukochanej uśmiechnąłem się lekko. Przypomniał mi się jej uśmiech, błyszczące oczy i melodyjny śmiech. Tak strasznie za nią tęskniłem. Postanowiłem z samego rana udać się do naszego starego mieszkania albo tego, co z niego pozostało. Przygotowałem się na najgorsze. Resztę nocy spędziliśmy w bazie wojskowej na obrzeżach miasta. Wiedziałem gdzie dokładnie się znajdujemy i nawet było to niedaleko mojego celu. Mimo wciąż zagrażającego niebezpieczeństwa, pierwszy raz od dawna zasnąłem spokojnie. Mogłem w końcu odpocząć. Nikt nie wiedział, że następnego dnia opuszczę bazę na dobre. Walka o Ojczyznę to jedno, ale zdrowie psychiczne to drugie. Moje i tak było już wystarczająco nadszarpnięte. Obiecałem sobie, że zrobię wszystko, żeby odnaleźć Lily. Jeśli by mi się to udało, wyjechalibyśmy jak najdalej stąd. Nie miałem pojęcia jak, ale razem dalibyśmy radę. Nie ułożyłem sobie planu na wypadek, gdybym jednak już jej nie zobaczył. Wiedziałem, że nasze drogi znów się zejdą i tyle.

Wstałem równo ze wschodem słońca. Reszta jeszcze spała. Nic dziwnego, minęły może dwie godziny od naszego przybycia. Wykorzystałem okazję, zabrałem plecak, w którym mieściły się wszystkie moje rzeczy. Upewniłem się, że mam pistolet i naboje. Cicho, tak żeby nikogo nie obudzić, dotarłem do masywnych metalowych drzwi. Wpisałem kod, dzięki któremu wyszedłem na zewnątrz bez uruchomienia alarmu. Biegłem przed siebie ile sił w nogach. Dopiero po oddaleniu się od schronu na dystans może kilometra, zatrzymałem się. Odetchnąłem z ulgą. Poczułem coś, o czym już prawie zdążyłem zapomnieć. Wolność. Nie ma nic cenniejszego. Kwietniowe słońce, lekki podmuch wiatru. Wojna się nie skończyła, ale ja czułem, jakbym miał to już za sobą. Udałem się w kierunku naszego domu. Ku mojemu zdziwieniu, budynek nie był zniszczony. Szyby w oknach wyglądały całkiem przyzwoicie. Dostrzegłem w nich nawet firanki. Nie jakieś stare i pożółkłe, ale czyste, jakby zmienione kilka dni temu. Ten szczegół sprawił, że na nowo pojawiła się nadzieja. Istniała minimalna szansa, że to Lily je zmieniła. Jeśli tak, to na pewno znajdowała się w środku. Czym prędzej przeszedłem przez ogrodzenie i zapukałem do drzwi. Nie chciałem jej wystraszyć i wchodzić do środka na siłę, chociaż chęć zobaczenia mojego największego skarbu potęgowała się z każdą chwilą. Usłyszałem kroki zbliżające się do drzwi. Do spotkania z ukochaną pozostały tylko ułamki sekund. Klamka drgnęła. Po 10 miesiącach doczekałem tego dnia. Po chwili drzwi się otworzyły, a moim oczom ukazała się postać starszej kobiety. Nie kryłem rozczarowania.
- O co chodzi? - zapytała zdenerwowana staruszka. Zorientowałem się, że mam na sobie ubrania żołnierza, pobrudzone krwią i pewnie śmierdzące. Musiałem wyglądać odrażająco.
- Proszę się nie martwić. Jestem tu prywatnie. Szukam Lily Carter, mojej ukochanej. - wytłumaczyłem, a twarz kobiety jakby się rozpogodziła.
- Jesteś Harry, prawda? Lily dużo o tobie mówiła. - uśmiechnęła się blado.
- Ma pani z nią kontakt? Czyli wszystko z nią w porządku? Gdzie mogę ją znaleźć? - zasypywałem staruszkę pytaniami, na co ta tylko się zaśmiała.
- Tak. Lily jest cała i zdrowa. Niedługo powinna wrócić z nocnego dyżuru. Chodź, poczekasz na nią w środku. - wpuściła mnie do domu. Nic się w nim nie zmieniło. Na ścianach wisiały nasze stare zdjęcia. Byliśmy tacy szczęśliwi i beztroscy..
- Napijesz się herbaty? A może chciałbyś się wykąpać i przebrać? - zaproponowała mierząc mnie wzrokiem. Uznałem to za niezwykle dobry pomysł. Znałem drogę do łazienki. Znalazłem też w komodzie czyste ubrania. Moje stare koszulki i spodnie. Kawałek szmaty, a sprawił mi tyle radości. Doprowadziłem się do porządku, co zajęło mi trochę czasu. Opuściłem pomieszczenie i udałem się do kuchni. Wtedy usłyszałem jak drzwi wejściowe się otwierają. Rzuciłem się w ich stronę i zobaczyłem ją. Wychudzoną i przemęczoną, ale zdrową i uśmiechniętą Lily. Spojrzała na mnie i zastygła w bezruchu.
- Harry.. - szepnęła, a na jej policzkach pojawiły się łzy, podobnie jak na moich.
- Lily.. - odpowiedziałem równie cicho. Dziewczyna rzuciła torbę na ziemie, podbiegła i wtuliła się w moje ciało. Trzymałem ją szczelnie w ramionach, jakby za chwilę miała zniknąć. Nie czułem się tak od prawie roku. Wiedziałem, że teraz będzie tylko lepiej. Nagle zza ściany usłyszałem płacz. Nie wywołany bólem czy strachem, ale coś jak płacz małego dziecka, które właśnie się obudziło...

________________________________________
Hej, w końcu jestem z 2. częścią. Po feriach miałam masakrę w szkole. Podejrzewam, że bez najbliższy czas będę dodawać coś raz w tygodniu. Cieszy mnie odzew pod pierwszą częścią. Dajcie znać, czy ta Wam się podoba :) xx

littlegirl