Louis cz. 6

- Przepraszam Louis, ale nie.. - powiedziałam cicho, chociaż te słowa ledwo przeszły mi przez gardło. Brunet przyciągał mnie do siebie nie tylko idealnym wyglądem, ale również charakterem. Potrafił być zabawny, czuły i romantyczny. Przynajmniej tak mi się wydawało, chociaż na balu sprawił też wrażenie zimnego i niebezpiecznego człowieka, któremu lepiej się nie sprzeciwiać. Wiem, że to niby tylko zakład z Em, ale Louis był bardzo przekonujący. Poza tym nie dawała mi spokoju sytuacja, jaka miała miejsce przy śniadaniu. Dlaczego urwał temat, kiedy zapytałam o chłopaków? Doskonale wiedziałam, że chciał coś przede mną ukryć. Między innymi z tych przyczyn nie mogłam się zgodzić na bycie jego dziewczyną, nie mówiąc już o tym, że stanowczo za krótko się znaliśmy.
- To może ja już pójdę. - powiedział rozczarowany chłopak wstając z kanapy.
- Poczekaj. - poprosiłam, a Louis zajął swoje wcześniejsze miejsce. Spojrzał na mnie tymi cudownymi oczami pełnymi żalu. - Nie zrozum mnie źle. Nie będę z tobą teraz, bo za krótko się znamy, w gruncie rzeczy nic o tobie nie wiem. Ty o mnie zresztą też nie. Proponuję, żebyśmy się dobrze poznali, a potem wrócili do tej rozmowy.
Na twarzy chłopaka zagościł szczery uśmiech. Odetchnęłam z ulgą. Zrezygnowaliśmy z oglądania filmu, który tylko nas zagłuszał. Opowiedziałam Louisowi trochę o swoim życiu, potem on mówił o sobie. Nawet nie zauważyłam, że za oknem zrobiło się jasno. Dopiero Lou zwrócił na to uwagę. Spojrzałam na zegar, który wskazywał godzinę 5:40. Nie mogłam uwierzyć, że przegadaliśmy całą noc. Poczułam ogarniające mnie zmęczenie i mimowolnie ziewnęłam.
- Będę się zbierał, wypadałoby się jednak dzisiaj położyć. - zaśmiał się Lou. Widziałam, że i on był padnięty. Nie chciałam, żeby prowadził w takim stanie.
- Wykluczone. Jeszcze zaśniesz za kierownicą i spowodujesz wypadek. Nie wypuszczę cię dopóki się nie zdrzemniesz. - oświadczyłam. Chłopak nie protestował, co w sumie mnie nie zdziwiło.
- Mam spać z tobą czy tutaj? - zapytał po chwili. Musiałam chwilę zastanowić się nad odpowiedzią. Chciałam móc zasnąć wtulona w niego, ale dopiero odmówiłam mu bycia razem, wyszłabym na hipokrytkę. Z drugiej strony, jeśli kazałabym mu zostać w salonie pogłębiłabym dystans między nami.
- A jak wolisz? - wypaliłam, chociaż znałam odpowiedź..
- Z tobą. - uśmiechnął się szeroko pokazując szereg śnieżnobiałych zębów. Zaśmiałam się i pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. Czułam motylki w brzuchu. Wstałam z kanapy i złapałam chłopaka za rękę prowadząc nas do mojego pokoju.
- Ni e mam brata, więc nie bardzo mogę pożyczyć ci jakieś ubrania, a w koszuli będzie ci niewygodnie. - powiedziałam z zakłopotaniem. Mogłam o tym pomyśleć wcześniej, ale nie spodziewałam się, że Louis jednak zostanie na noc.
- Nie szkodzi, przecież mogę spać bez ubrań. - uśmiechnął się lekko, a moje policzki oblał rumieniec na samą myśl o jego nagim ciele.
- Jak chcesz, ale pozwolisz, że ja się przebiorę. - odwzajemniłam uśmiech i wyciągnęłam z szafy luźną koszulkę sięgającą mi do połowy ud. Ostatnim razem też tak spałam przy Lou, więc nie czułam się skrępowana. W łazience zmyłam makijaż zostawiając jedynie pomalowane rzęsy. Włosy związałam w wysoki, ale luźny kucyk i zmieniłam ubrania. Wróciłam do sypialni i zastałam Louisa w samych bokserkach. Na szczęście zdążył zasnąć. Przynajmniej nie widział jak szczerzyłam się od ucha do ucha na jego widok. Położyłam się obok chłopaka i delikatnie do niego przytuliłam. Chwilę później objął mnie, przyciągając do siebie jak najbliżej. Biło od niego tak kojące ciepło, że prawie natychmiast zasnęłam.
- Co tu się dzieje?! - krzyknęła moja mama wchodząc do sypialni, czym obudziła mnie i Louisa. Jak poparzeni wyskoczyliśmy z łóżka.
- To nie tak, jak może ci się wydawać mamo. - zaprotestowałam od razu, chociaż sama w to nie wierzyłam. Trzeba przyznać, że cała sytuacja wyglądała naprawdę dwuznacznie. Ja ubrana w za dużą, męską koszulkę i prawie że nagi chłopak, o którym w dodatku nic mamie wcześniej nie mówiłam. Miałyśmy ze sobą dobry kontakt i raczej opowiadałam jej o wszystkich znajomych, co dodatkowo pogarszało sytuację.
- Porozmawiamy później, teraz się ubierzcie i chodźcie na śniadanie. - powiedziała już nieco spokojniej i wyszła z pokoju. Spojrzałam na Louisa i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Brunet wziął swoje rzeczy z fotela i założył je na siebie. Otworzyłam szafę, żeby poszukać jakiegoś dresu, kiedy poczułam czyjeś dłonie na wysokości talii.
- Szkoda, że to nie tak, jak mogło się wydawać twojej mamie. - mruknął, przygryzając płatek mojego ucha. Starałam się nie pokazać, że w środku skakałam ze szczęścia.
- Wszystko przed nami. - odpowiedziałam równie cicho. Chłopak odwrócił mnie przodem do siebie. Zobaczyłam jego piękny, szczery uśmiech i iskierki w błękitnych oczach. Nie czekając ani chwili dłużej, wpił się w moje usta. Oddawałam pocałunek z takim samym pożądaniem. Sama już nie wiedziałam, co się ze mną stało. Zwariowałam na punkcie tego chłopaka.
- Znamy się już na tyle, żeby wrócić do wczorajszej rozmowy? - zapytał opierając swoje czoło o moje. Skinęłam głową. - To jak będzie?

________________________________________
Późny wieczór to moja ulubiona pora na dokańczanie imaginów, co pewnie zdążyłyście już zauważyć :D Ferie mam dużo bardziej zabiegane niż przypuszczałam, dlatego dopiero teraz. W czwartek/piątek pojawi się ostatnia część! Możecie pisać z kim ma być następne opowiadanie, może Harry? :)
A, no i chciałam Wam bardzo podziękować za każdy komentarz! Odpowiadam tylko na te z pytaniami, ale to nie znaczy, że inne ignoruje. Doceniam wszystkie miłe słowa xx
littlegirl